Του Γιάννη Αναστασίου

Στην πολιτική υπάρχουν πολιτικοί κύκλοι που κλείνουν και ανοίγουν.

Σε μία τέτοια μεταβατική περίοδο βρισκόμαστε σήμερα, με το πολιτικό και κομματικό σύστημα της χώρας να το διαπερνά έντονη αμφισβήτηση αξιοπιστίας και τους πολίτες απογοήτευση. Κάποια από τα κόμματα που το υπηρετούν, όλα δείχνουν πως αργά ή γρήγορα , είτε κλείνουν τον κύκλο τους , είτε αδυνατούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στους οποίους απευθύνονται για το εκλογικό τους άλμα.

Στην δεξιά πολυκατοικία του πολιτικού φάσματος η έντονη και δύσκολη πολιτικά περίοδος των τελευταίων 15 χρόνων, -όπου η χρεοκοπία της χώρας αποτελεί κορυφαία στιγμή αμφισβήτησης του πάλαι ποτέ μεταπολιτευτικού δικομματισμού- οι συνέπειες είναι μεν ορατές με την δημιουργία και εκλογική επιβίωση κομμάτων δεξιότερα της ΝΔ, όχι όμως καταλυτικές ως προς την ηγεμονία της ΝΔ στον χώρο και στην διακυβέρνηση της χώρας, είτε την περίοδο πριν το 2015, είτε σήμερα, – τα τελευταία έξι χρόνια – με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η εκλογική καθίζηση της ΝΔ στις τελευταίες ευρωεκλογές, είναι επίσης ξεκάθαρο πως μέχρι στιγμής δεν συνοδεύτηκε από την άνοδο των εκλογικών ποσοστών της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, που πλέον χαρακτηρίζεται όχι μόνον από τον κατακερματισμό της , αλλά κυρίως από την δημοσκοπική και εκλογική της κόπωση στην προοπτική δημιουργίας εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης.

Ο κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ παρά όσα έχουν συμβεί και αποκαλύπτονται συνεχώς, δείχνει ακόμη και σήμερα ως ο πόλος σταθερότητας που κυριαρχεί έστω και με βαριά καρδιά για τους πολίτες στο πολιτικό φάσμα, διεκδικώντας τρίτη κυβερνητική θητεία όποτε γίνουν οι επόμενες εθνικές εκλογές.

Την ίδια ώρα στα κόμματα που έχουν με τον έναν ή άλλο τρόπο έχουν αναφορά στην δημοκρατική παράταξη, ο διαγκωνισμός επιβίωσης για τα περισσότερα από αυτά και εκείνος της κυριαρχίας επί αυτών από το ΠΑΣΟΚ ως ο μόνος εναλλακτικός πόλος που θα απειλήσει την ΝΔ, χαρακτηρίζουν όχι μόνον την πολιτική συγκυρία, αλλά όλη την περίοδο από το 2019, χρόνο απώλειας της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ του τότε 32%.

Η θετική αγωνία των προοδευτικών πολιτών ωστόσο για το μέλλον της δημοκρατικής παράταξης είναι υπαρκτή.

Όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως δημοκράτες κεντροαριστεροί, αριστεροί, κεντρώοι, δημοσκοπικά καταγράφεται πως εκδηλώνουν την επιθυμία να υπάρξει μία σοβαρή προσπάθεια συνεργασιών των κομμάτων της δημοκρατικής παράταξης που θα μπορούσαν να βάλουν νερό στο κρασί τους σε όλα όσα τους χωρίζουν, θέτοντας ως πρωτεύον το συμφέρον της χώρας και την δημιουργία μιας προοδευτικής εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης.

Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο, πως, δεν υπάρχουν ισχυρές δυνάμεις εντός αυτών των κομμάτων, που βρίσκονται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση με την διάθεση της κοινής γνώμης, όπου το εκλογικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών είναι η μοναδική επιλογή στον δρόμο προς τις επόμενες εκλογές, με την ελπίδα ότι, πιθανώς θα μπορούσε να επιτευχθεί ακόμη και ανατροπή των εκλογικών συσχετισμών με την Νέα Δημοκρατία, άρα η όποια συζήτηση για τις εκλογικές συνεργασίες να αφορά την επομένη των εκλογών.

Η επιλογή αυτή αντικειμενικά αφορά κυρίως το ΠΑΣΟΚ, καθώς στη στρατηγική του μιλά για νίκη απέναντι στην ΝΔ έστω και με μία ψήφο διαφορά, ενώ παράλληλα η ηγεσία του απορρίπτει την όποια συζήτηση συνεργασίας με την ΝΔ , θεωρώντας ότι τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπάρχει στην περίπτωση μη επίτευξης του πρωταρχικού του στόχου, δηλ, της εκλογικής του επικράτησης.

Οι δημοσκοπικοί αριθμοί δείχνουν σήμερα ωστόσο, πως, η πολιτική στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, περισσότερο είναι μία συναισθητικού τύπου στρατηγική επιθυμίας, παρά ρεαλιστικό σενάριο με ισχυρές πιθανότητες επιτυχίας, αν και στην πολιτική το «ποτέ μην λες ποτέ» ισχύει.

Η εν λόγω στρατηγική είναι ξεκάθαρο πως προκύπτει από δύο βασικές παραδοχές. 1ον ) Από την αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ και τις διασπάσεις του από το 2019 μέχρι και σήμερα, που θεωρούνται η ευκαιρία για την επανάκαμψης του ως κόμμα αρχικά της αξιωματικής αντιπολίτευσης που με τον αγώνα του και εκμεταλλευόμενο την κρίση αξιοπιστίας του κυβερνητικού αφηγήματος διακυβέρνησης της χώρας θα μπορούσε να φέρει την ανατροπή.

2ον ) Από την πεποίθηση που κυριαρχεί στο στελεχιακό και εν πολλοίς στους σημερινούς ψηφοφόρους του πλειοψηφικά, ότι, οι πληγές του πρόσφατου πολιτικού παρελθόντος δεν μπορούν να κλείσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, άρα δεν μπορεί να ξεχαστεί πως η κυβερνώσα αριστερά ανήλθε στην εξουσία το 2015 εις βάρος του ΠΑΣΟΚ οδηγώντας το σε μάχη εκλογικής επιβίωσης.

Με αυτή την εικόνα η συζήτηση για την εκλογική συνεργασία μεταξύ των κομμάτων της Δημοκρατικής Παράταξης δείχνει ουτοπική, όσο και εάν πλέον η διακηρυγμένη επιλογή του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ευκαιρία έναρξης ενός ουσιαστικού διαλόγου.

Το κλειδί για το εάν θα υπάρξει συνεργασία προοδευτικών κομμάτων πριν τις εθνικές εκλογές, είναι ξεκάθαρο πως το κρατά το ΠΑΣΟΚ αλλά και οι όποιες άλλες πρωτοβουλίες προκύψουν με τέτοια δυναμική που θα μπορούσαν το ΠΑΣΟΚ να το υποχρεώσουν να αναθεωρήσει την σημερινή στρατηγική του επιλογή.

Η κίνηση του πρώην Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα δείχνει σήμερα -ανάλογα με την δημοσκοπική δυναμική που θα επιδείξει-, πως πιθανώς θα μπορούσε να προκαλέσει μία τέτοια θρυαλλίδα εξελίξεων… ωστόσο από την άλλη, είναι σαφές πως, δημιουργεί αμυντικά αντανακλαστικά που το πιθανότερο είναι, να αναζωπυρώσει το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και τη συζήτηση διαίρεσης του παρελθόντος, ενώ είναι βέβαιο πως σε αυτή την κατεύθυνση, η κυβέρνηση με τους μηχανισμούς της ,θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί προς όφελός της την πολιτική συγκυρία, αναδεικνύοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως τον μοναδικό πόλο σταθερότητας για τη χώρα, που με μία ή και δύο εκλογικές αναμετρήσεις, θα καταφέρει στο τέλος να κερδίσει τρίτη θητεία διακυβέρνησης για την ΝΔ.

Είναι αργά για την αλλαγή στρατηγικής των κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης και κυρίως για το ΠΑΣΟΚ; Ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί κάποιος να θέλει να χορέψει το ταγκό των συνεργασιών, να παραμερίσει το κομματικό και μόνο όφελος και να θέλει να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την πολιτική ανατροπή με προοδευτικό περιεχόμενο και μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα.

Κατά την εκτίμησή μου το επερχόμενο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το οποίο προγραμματίζεται μέχρι τον ερχόμενο Φεβρουάριο αποτελεί την μοναδική ευκαιρία αλλαγής των δεδομένων για να μπορέσουν οι προοδευτικές δυνάμεις να μιλήσουν ουσιαστικά για την στρατηγική των συνεργασιών.

Το εν λόγω συνέδριο δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μόνον ένα συνέδριο συσπείρωσης και καλέσματος της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με όρους κοινωνίας. Οφείλει να είναι ένα βαθιά πολιτικό συνέδριο στο οποίο πρέπει να αναμετρηθούν δύο στρατηγικές. Αυτή της αυτόνομης πορείας και της νίκης του έναντι της ΝΔ ακόμη και με μία ψήφο διαφορά και εκείνης της στρατηγικής επιλογής των συνεργασιών με τα κόμματα και τα πρόσωπα της δημοκρατικής παράταξης που επιζητούν και μπορούν να υπηρετήσουν την συνεργασία και ένα προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό περιεχόμενο αυτής.

Το καθαρό πολιτικό δίλλημα για το μέλλον της παράταξης και του τόπου αποτελεί πιστεύω μονόδρομο για ένα δημοκρατικό κόμμα σε ένα Συνέδριο ουσίας και όχι χειροκροτητών, ή κομματικών ομάδων που το βλέμμα τους είναι στην επόμενη ημέρα – πιθανών αυτή της ήττας- με τα στελέχη να διαγκωνίζονται σε λογικές αμφισβήτησης ή αναμονής προς αμφισβήτηση προσώπων. Εγγύηση για την καθαρή απάντηση στο πολιτικό δίλλημα που πρέπει να τεθεί στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, αποτελεί η ανοιχτή συμμετοχή και εκλογή των συνέδρων του με μαζικές προσυνεδριακές διαδικασίες πολιτικής συζήτησης και όχι αρένας αντιπαράθεσης.

Ας έχουμε στο μυαλό μας πως οι προοδευτικοί πολίτες μας παρακολουθούν όλους αναζητώντας την ελπίδα ανασυγκρότησης της δημοκρατικής παράταξης και την ευθύνη των προσώπων που την υπηρετούν στην ιστορική συγκυρία, τα οποία οφείλουν να δουν το μέλλον έχοντας στο νου τα λάθη τους και όσοι διδάχτηκαν από αυτά.

* Αντιπεριφερειάρχης Ψηφιακής Διακυβέρνησης και Εξυπηρέτησης Πολιτών Περιφέρειας Θεσσαλίας – Στέλεχος ΠΑΣΟΚ – Δημοσιογράφος