Έστησαν μια τέντα στο μέσον της άνω πλατείας Συντάγματος, μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Ο κάθε εξωκοινοβουλευτικός Αριστερός, παράγοντας της αντιπολίτευσης, πολιτικός ή καλλιτέχνης σε αναζήτηση δημοσιότητας και γενικώς διαμαρτυρόμενος με την κυβέρνηση, έκανε την περατζάδα του εκεί τις τελευταίες 23 ημέρες. Εκμεταλλευόμενος τον πόνο ενός απεργού πατέρα.

Ας μη κρυβόμαστε, ένα αντικυβερνητικό χάπενινγκ ήταν αυτό που στήθηκε στην πλατεία Συντάγματος, γύρω από το αίτημα του Πάνου Ρούτσι για εκταφή του παιδιού του. Λογικό, θα μου πείτε, να διαμαρτύρεται η αντιπολίτευση, στα πλαίσια του κομματικού ανταγωνισμού. Δεν είναι όμως καθόλου λογικό να αμφισβητείται τόσο βάναυσα η Δικαιοσύνη και μάλιστα με τις ευλογίες διαφόρων παραγόντων του δημοσίου βίου, ακόμη και πρώην πρωθυπουργών. Ότι δήθεν δεν ήθελε την εκταφή, ώστε να καλύψει την κυβέρνηση που «κάτι μας κρύβει» για τους νεκρούς στα Τέμπη. Ότι δήθεν κάτι φοβούνται από όσα αποκαλυφθούν.

Υπόνοιες και κατηγορίες αναπόδεικτες και απαράδεκτες. Σαν να γυρίσαμε πίσω στην εποχή του παραλογισμού με το ξυλόλιο και τα εξαφανισμένα βαγόνια. Σημειώστε ότι η εισαγγελία έχει αρχειοθετήσει τη μήνυση συγγενών τον Ιούλιο του 2024, με το επιχείρημα ότι τα ευρήματα της νεκροψίας και νεκροτομής «δεν κατέλειπαν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης της αιτίας θανάτου». Μετά την ικανοποίηση του αιτήματος Ρούτσι για εκταφή, ξεκινάμε πάλι από την αρχή με τις θεωρίες συνωμοσίας.

Κανείς δεν έμεινε ασυγκίνητος με τον δυστυχή πατέρα που έχασε το παιδί του στα Τέμπη. Δεν ξεσήκωσε βέβαια το πανελλήνιο, όπως συνέβη τον περασμένο Φεβρουάριο με τα μαζικά συλλαλητήρια, επειδή αυτή τη φορά ανέλαβε τη δράση η ακτιβιστική Αριστερά της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Ο κόσμος οσμίστηκε τον υποβολέα, ειδικά όταν ο Ρούτσι δήλωνε «αυτοί οι δολοφόνοι», δείχνοντας το κτίριο της Βουλής των Ελλήνων. Δηλώσεις όχι μόνο υβριστικές για τους «300», αλλά απαξιωτικές και επικίνδυνες για τη Δημοκρατία. Δηλώσεις που μας γυρίζουν στην εποχή που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε, στις περίφημες «κρεμάλες» των «αγανακτισμένων».

Προφανώς άλλος φόρεσε το γουνάκι εισαγγελέα στον άτυχο πατέρα. Ένας συγγενής θύματος δεν θα μπορούσε από μόνος του να στήσει αυτοσχέδια τέντα δίπλα στον Άγνωστο Στρατιώτη. Ακόμη και η ιατρική παρακολούθηση του απεργού απαγορεύτηκε στους γιατρούς του ΕΣΥ και ανατέθηκε σε «επαναστάτες» συντρόφους. Τελικά, η 23μερη παρέλαση στην πλατεία Συντάγματος, από τον Αρχιεπίσκοπο ως τη Μποφίλιου, τον Κουτσούμπα και τον Μπισμπίκη, μείωσε κατά τη γνώμη μου την αξία ενός αγώνα που είχε τα χαρακτηριστικά μιας αλτρουιστικής πατρικής αυτοθυσίας.

Η κυβέρνηση στο θέμα Ρούτσι στριμώχτηκε πολιτικά και κατηγορήθηκε για απονιά και τυπολατρία. Η λογική που προέταξε ότι «δεν αποφασίζουμε εμείς, αλλά η δικαιοσύνη», για την εκταφή, επικρίθηκε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά και από κυβερνητικούς. Έδειξε να χάνει τη μάχη της ενσυναίσθησης απέναντι σε μια Αριστερά που παραδοσιακά ξέρει καλύτερα από τη Δεξιά να δημιουργεί οσιομάρτυρες από το πουθενά και να εξιδανικεύει γεγονότα, ακόμη κι αν φαίνονται ψευδή, ανύπαρκτα ή επικίνδυνα στα μάτια των υπολοίπων.

Είναι η κυβέρνηση χαμένη σε κάθε περίπτωση από την υπόθεση Ρούτσι; Σίγουρα πληρώνει αναδρομικά ευθύνες, δύο χρόνια μετά το τραγικό δυστύχημα. Το μοιραίο τρένο φαίνεται ότι θα την στοιχειώνει ως τις επόμενες εκλογές, ειδικά αν η δίκη των Τεμπών παραταθεί ή η διαδικασία και το αποτέλεσμα αμφισβητηθούν. Έχει ωστόσο ελπίδες να χάσει λιγότερα, υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Πρώτον, αν επιμείνει να δείχνει σεβασμό στους θεσμούς και στη Δικαιοσύνη -στοιχείο υπεροχής σε σχέση με τα έξαλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Δεύτερον, αν συνεχίσει να απευθύνεται στο μέτωπο της λογικής, στους πολίτες που περιμένουν ανάπτυξη και προκοπή και όχι μια συνεχή επαναστατική γυμναστική. Και τρίτον, αν δεν ενδώσει ποτέ σε θεωρίες συνωμοσίας, έστω κι αν αυτές έχουν περισσότερους οπαδούς στη χώρα μας.

Διαβάστε περισσότερα στο iefimerida.gr